اثر مقادیر مختلف کود آهن و گوگرد بر برخی ویژگی های کمی و کیفی کنجد تحت شرایط تنش خشکی

به منظور بررسی اثرات مقادیر مختلف کودهای آهن و گوگرد بر برخی خصوصیات کمی و کیفی کنجد در شرایط تنش خشکی آزمایشی بصورت اسپلیت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در تابستان سال 1389 درشهرستان گتوند اجرا گردید. تیمارها شامل تنش خشکی به عنوان عامل اصلی در دو سطح (شاهد) و تنش در مرحله گلدهی و تیمار کود به عنوان عامل فرعی شامل: آهن در سه سطح صفر (شاهد) 3 و 6 در هزار از منبع محلول آهن و گوگرد در سه سطح صفر، 100 و 200 کیلوگرم در هکتار از منبع گوگرد بنتونیت دار بودند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که تنش خشکی در مرحله گلدهی تاثیر معنی داری بر عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک نداشت اما تاثیر معنی داری بر شاخص برداشت داشت. از بین اجزاء عملکرد دانه خشکی تاثیر معنی داری بر تعداد غلاف در بوته و تعداد شاخه فرعی داشت و سبب کاهش آنها گردید. گوگرد و آهن هر کدام به تنهایی بر عملکرد دانه و اجزاء عملکرد تاثیرمعنی دار نداشتند. در این آزمایش بیشترین عملکرد دانه و شاخص برداشت در طی استفاده از کودهای آهن و گوگرد در تیمار 200 کیلوگرم کود گوگرد و محلول پاشی آهن 3 در هزار بدست آمد. هرچند تنش خشکی تاثیر معنی داری بر درصد نیتروژن و پروتئین دانه کنجد نداشت اما بیشترین درصد نیتروژن در شرایط تنش خشکی و در تیمار گوگرد b2(200 کیلوگرم در هکتار) و آهن c3(6 در هزار) بدست آمد. همچنین بیشترین درصد پروتئین در همین شرایط با تیمار b3(500 کیلوگرم در هکتار) و c3(6 در هزار) بدست آمد. خشکی تاثیر معنی داری بر میزان آهن دانه کنجد از خود بجا گذاشت. در این بین بر مقدار گوگرد و پتاسیم تاثیر معنی داری دارا نبود بیشترین مقدار پتاسیم با تیمار گوگرد 200کیلوگرم در هکتار و محلول پاشی آهن با غلظت 3 در هزار بدست آمد بیشترین میزان آهن در شرایط عدم تنش خشکی و با تیمار کودی شاهد و بیشترین گوگرد در همین شرایط با سطح گوگرد b3 (500 کیلوگرم در هکتار) و c2 (3 در هزار) بدست آمد. تنش خشکی در مرحله گلدهی تاثیر معنی داری بر درصد روغن نداشت اما محلول پاشی آهن سبب افزایش مقدار آن گردید.